Verwantrouwen

‘Geheim’, zei ik. ‘Schrijf dat maar eens op’

De man voor mij schrijft netjes wat ik hem dicteer. Ik vraag hem wat dit woord met hem doet en hij antwoordt: ‘defensief, ik zet me schrap’

Ja precies, dat doen geheimen, die vragen om bescherming, afscherming, die moeten bewaakt worden en daar zou een mens al eens wat defensief van worden.

Maar we zitten in een sessie, in een ruimte die openheid biedt om geheimen naar de oppervlakte te laten sijpelen. Sijpelen, dat gebeurt meestal van boven naar onder, maar niet met geheimen, die sijpelen van beneden naar boven. Geleidelijk komt dàt naar boven wat zichtbaar wilt worden. 

Wanneer deze man zich realiseert dat ik me niet bezighoud met goed of fout, menselijk of onmenselijk, moreel correct of problematisch… dan komt er ruimte om te kijken naar wat is. En dit wil ik eventjes herhalen: WAT IS: in dit geval een verleden waar dingen gebeurden die liever niet genoemd worden. Een verleden ook waarvoor geen rekenschap hoefde afgelegd worden omdat een systeem nu eenmaal doet wat het doet: het beschermt dat wat niet geweten mag zijn, om te overleven, een noodzakelijke voorwaarde om voort te bestaan. Geen rekenschap hoeven afleggen is ook geen rekenschap kunnen afleggen. Dat is ook geen macht kunnen nemen over het volle leven. Dat is dus half leven. Die andere helft wordt uitgesloten… hinken op 1 been, sommigen doen dat een leven lang. 

Maar niet deze man. Hij verlangt om te lopen in plaats van te hinken. Om vol met twee voeten in zijn leven te staan. Om + én – te accepteren. 

En dus kijkt hij naar WAT IS, en spreekt hij uit wat nauwelijks gesproken wilt worden. Hij spreekt en daardoor toont hij zichzelf, die andere zijde, dat wat meestal verhuld blijft. 

En tegelijk verschijnt de sprankel, de levenslust, de deugnieterij, een glimp van een speelvogel. 

Ik wist het wel, ik had een scheef vermoeden van die speelvogel. 

Dankbaar om de behoedzame openheid, verwantrouwen dat zich nu eens in zijn ‘wan’ toont en dan weer in zijn ‘ver’ … mooi menselijk.