Ter inspiratie...
Een vloeibare Samenleving
Jobs, job vervulling, wijziging of… verdieping
Studiekeuzestress bij jongeren
Talentontwikkeling op de werkvloer
Strubbelingen, communicatie defaux-kes, misverstanden. ’t Komt in de beste families voor. Maar ook angst: angst om broer of zus tegen de haren te strijken, angst om zoon of dochter kwijt te spelen. Het zijn serieuze uitdagingen waar familiebedrijven soms voor staan. Hoe combineer je die verschillende rollen: thuis aan de keukentafel ben je papa en s’ anderendaags op de bureau ben je werfleider van je eigen kind. En hoe zit het met de moeder die al haar kinderen even graag ziet, maar niet elk kind is even geëngageerd in het familiebedrijf? Hoe vindt ieder hierin zijn juiste plek? Welke rol kan en wil ieder opnemen? En strookt die rol ook met wat ieders diepe passie is? Wat mag hiervan uitgesproken worden? Hoe ‘veilig’ en open is de spreekcultuur? Mijn ervaring is de volgende: een Vlaamse ondernemer babbelt niet al te veel, die wérkt. Maar de vraag is: hoe lang werkt dat? Misschien is ’t wel tijd om moedig de kaarten op tafel te leggen. Om in eerste instantie eerlijk en open tegenover jezelf te worden: je doelen, je dromen, je obstakels, je angsten. En misschien mag dat gebeuren in een vertrouwd kader, onder zorgvuldige begeleiding. Zodat behoedzaam kan toegewerkt worden naar meer openheid, meer rust en meer vertrouwen tussen de verschillende partijen. Ik wens het iedere ondernemer toe.
‘Geheim’, zei ik. ‘Schrijf dat maar eens op’ De man voor mij schrijft netjes wat ik hem dicteer. Ik vraag hem wat dit woord met hem doet en hij antwoordt: ‘defensief, ik zet me schrap’ Ja precies, dat doen geheimen, die vragen om bescherming, afscherming, die moeten bewaakt worden en daar zou een mens al eens wat defensief van worden. Maar we zitten in een sessie, in een ruimte die openheid biedt om geheimen naar de oppervlakte te laten sijpelen. Sijpelen, dat gebeurt meestal van boven naar onder, maar niet met geheimen, die sijpelen van beneden naar boven. Geleidelijk komt dàt naar boven wat zichtbaar wilt worden. Wanneer deze man zich realiseert dat ik me niet bezighoud met goed of fout, menselijk of onmenselijk, moreel correct of problematisch… dan komt er ruimte om te kijken naar wat is. En dit wil ik eventjes herhalen: WAT IS: in dit geval een verleden waar dingen gebeurden die liever niet genoemd worden. Een verleden ook waarvoor geen rekenschap hoefde afgelegd worden omdat een systeem nu eenmaal doet wat het doet: het beschermt dat wat niet geweten mag zijn, om te overleven, een noodzakelijke voorwaarde om voort te bestaan. Geen rekenschap hoeven afleggen is ook geen rekenschap kunnen afleggen. Dat is ook geen macht kunnen nemen over het volle leven. Dat is dus half leven. Die andere helft wordt uitgesloten… hinken op 1 been, sommigen doen dat een leven lang. Maar niet deze man. Hij verlangt om te lopen in plaats van te hinken. Om vol met twee voeten in zijn leven te staan. Om + én – te accepteren. En dus kijkt hij naar WAT IS, en spreekt hij uit wat nauwelijks gesproken wilt worden. Hij spreekt en daardoor toont hij zichzelf, die andere zijde, dat wat meestal verhuld blijft. En tegelijk verschijnt de sprankel, de levenslust, de deugnieterij, een glimp van een speelvogel. Ik wist het wel, ik had een scheef vermoeden van die speelvogel. Dankbaar om de behoedzame openheid, verwantrouwen dat zich nu eens in zijn ‘wan’ toont en dan weer in zijn ‘ver’ … mooi menselijk.
‘Quitters day’ dat bestaat! Ik hoorde het afgelopen week op de radio. Quitters day is de dag waarop je je nieuwe voornemens laat varen… dat blijkt op 12 januari te zijn. Hilarisch!Daarom maak ik al lang geen voornemens meer! Ook gemakkelijk, kan je dan denken, doch ik zie ’t punt van voornemens niet. Voornemens kan je namelijk bijzonder snel quitten, namelijk op 12 januari!Geen voornemens dus, maar wél engagementen… da’s andere koek! Een engagement ga je niet enkel met jezelf aan zoals een voornemen, maar ook met ànderen. Dat verandert de zaak natuurlijk. Want ‘to engage’ is een verbinding aangaan met iemand. Daardoor zeg je ‘jij kan op mij rekenen’. Jeschenkt vertrouwen en je wilt bijdragen. Daardoor vorm je jezelf. Engagement is dus een pak minder vrijblijvend. Als ik dàn ‘quit’, dan leg ik daarvoor rekenschap af. Daar houden wij niet van in deze samenleving die individuele vrijheid en autonomie zo hoog in ’t vaandel draagt. Maar die maatschappij reikt bijzonder weinig handvaten aan wanneer het gaat over liefdevolle, betrouwbare,zorgzame verbindingen die verder reiken dan ‘mijn groei’Daarom schrijf ik mijn nieuwjaarsbrief naar jullie, een engagementsverklaring als het ware. 15 januari 2024Lieve mensen allemaal, In het nieuwe jaar engageer ik me:Om lief te hebben ook wanneer dat oncomfortabel is of wanneer verliefdheid ver te zoeken isOm op te voeden ook wanneer ik liever kind zou zijnOm via mijn vrijwilligerswerk bij te dragen aan wat ik belangrijk vind, namelijk liefdevolle koppelrelaties (en daarom ineens wat sluikreclame www.encountervlaanderen.be)Om zorg te dragen voor mijn lichaam, te luisteren naar de fluisteringen vooraleer het schreeuwtOm...Read More
‘Ik wil zoeken naar waar wij foutgegaan zijn’ hoor ik hem zeggen. Een man die afziet, want zijn relatieloopt stroef, er is pijn en onbegrip. En mensen willen een relatie niet zomaaroverboord gooien. Ik vraag hem dat zinnetje te herhalen: ‘Ik wil zoeken naar waar wij fout gegaan zijn’En dan vraag ik hem: wat als ik één hele kleine aanpassing aan dat zinnetje zou mogen doen:‘Ik wil zoeken naar waar ik fout gegaan ben’Ik wacht af, kijk naar zijn gezicht. Ik vraag aan hem ‘wat gebeurt er nu in jouw lichaam? Want ik voel het nu in mijn maag wat samenkrimpen’Hij lacht ‘ja da’s precies wat ik nu voel!’ Logisch, want mijn ieniemini kleine aanpassing aan dat zinnetje… van ‘wij’ naar ‘ik’ , dat creëert ineens een heel ander verhaal.Ik kijk naar mezelf en mijn karakterIk kijk naar mijn defaux-kesIk erken dat ik in de fout gaIk geef toe dat ik jou, mijn liefste soms kwets,onachtzaam benZolang ‘wij’ kijken naar waar ‘wij’ fout gegaan zijn, trek ik gewapend ten strijde. Eerlijke oversteek, ik zal mijn fout toegeven op voorwaarde dat jij dat ook doet. Ik zal mijn kleinheid erkennen op voorwaarde dat jij dat ook doet.Jij mag een lijstje aanleggen van wat jou stoort aan mij àls ik dat ook magWe proberen het allemaal, de contract relatie. De relatie waarin we op basis van gezamenlijke afspraken proberen te voorkomen dat jij mij kwetst. Het kan werken. Je bent dan nét zo dunnetjes verbonden met mekaar, dat je je nét niet eenzaam voelt. … en tochEen intieme relatie heb ik niet als ik op safe speel. Liefde is niet gebaseerd op garanties, wel op vertrouwen....Read More
Volhartig Leven… volhartig, staat dat eigenlijk wel in het woordenboek? ’t Overkomt me wel vaker, dat er me woorden ontglippen waarvan ik niet weet of ze bestaan maar waarvan ik wél weet dat ze zouden moeten bestaan.Zo hoorde ik enkele jaren geleden ‘smeltwater’ … ja natuurlijk bestaat dat woord, maar de betekenis in die specifieke context verraste me en tegelijk… de nagel op de kop! Tranen, … zijn smeltwater… eenkilometers dikke ijskap rond een hart, en als dat begint te smelten, dan rollen er tranen.Maar daaruit ontstaat een stroom, een krachtige, soms woeste stroom die alles in beweging zet. Van complete immobiliteit, naar wilde beweging… het heeft iets Oer.Volhartig, in ’t Engels bestaat dat wel… wholehaerted, envertaal dat dan vrij naar volhartig. Enfin, misschien genoeg etymologisch gedoe. En even verder over waar dat dan in zit, volhartigheid.Dat zit in mijn 100% focus op die eerste (en meestal ook laatste) koffie van de dag… die koffie, twee minuten nadat ik uit mijn bed kom, en nog niemand woorden heeft gebruikt, en nog geen agenda’s zijn geopend, en mijn drie katten halfdood van de honger (zo klinkt dat toch) toch nog 10 minuten moeten wachten op hun brokken, want die eerste koffie… daar wijkt niets voor! Soms ben ik echt gedisciplineerd. Welk geniet-moment is echt ten volle van jou?Volhartig dat zat ook in de diepe diepe connectie die ik voelde toen ik afgelopen week deelnam aan de 15 augustus viering in Mazenhoven aan de Maas. Hier zei ik halfhartig ja op, omdat ik wist dat het mijn ouders echt blij zou maken, omdat ik familiebanden ook wel belangrijk vind, omdat ik nieuwsgierig was. Maar het was een halve ja, geen volle. Tot nà die viering, waarin ik als 47-jarige echt wel ‘het piepke’ was. Maar wat een volhartig, content piepke was ik, om me verbonden te weten met familie, maar ook met...Read More
Moest mijn onderneming een lichaam hebben dan zou dit de lijfspreuk zijn. Ik kan daar verward over zijn, en meerdere keren heb ik me al de vraag gesteld ‘wat wilt het leven nu van mij?’ Dat is een serieuze vraag, eentje die wat hoogdravend over kan komen maar ja, ik stel nu eenmaal hoogdravende vragen… en dan krijg je diepgaande antwoorden! Nét wanneer ik denk: communicatievorming, Herlinde, is dat nu écht wat jij wilt? Nét wanneer ik daaraan begin te twijfelen, dan melden er zich koppels aan die erin willen duiken, die die risicovolle onderneming willen en durven aangaan en die zeggen: ‘ja, wij willen een level dieper in onze relatie duiken en wij willen ontdekken hoe we elkaar dieper en liefdevoller kunnen leren vertrouwen. Want dàt is de sleutel tot heel dat communicatie-gedoe: durven jezelf toevertrouwen aan je partner, je tonen in dàt waarin je je klein voelt, en durven geloven dat die ander jou dan ook graag ziet! Duurzame relaties, dat zijn niet per se de relaties die lang duren, maar wel de relaties waarin je korte termijnvoordeel inlevert ten voordele van langetermijn-vertrouwen. Dat is een risicovolle onderneming want harten en ego’s staan dan op het spel. Maar wat een upgrade als zo’n koppel daardoor durft gaan! En nét wanneer ik denk: Hmm, die loopbaanbegeleidingen blijven precies wat uit’… nét dan melden er zich enkele nieuwe cliënten aan. Vandaag was zo’n cadeautje: jonge vrouw die graag wilt onderzoeken welke activiteiten ze verder gaat uitbouwen en welke ze gaat loslaten in toekomst. Dat lijkt een vrij eenvoudig, helder zoekproces, totdat we wat dieper graven… en op zoek gaan naar ‘waar leef jij voor? Voor wie leef jij? Vervul jij je eigen missie of ben je zorg aan het dragen voor mensen die jou hadden moeten dragen? De loopbaanvragen van cliënten houden mij ook soms een flinke spiegel voor: houd ik mijn onderneming in hoofdberoep of creëer ik een stabielere basis en combineer ik mijn onderneming met een job in dienstverband? Moest mijn onderneming een geliefde zijn dan zou ik lachend zeggen ‘It’s complicated’ Hoe dan ook, vandaag sloot ik mijn werkdag af, vol, vervuld, content, wétend dat dit mijn weg is… maar morgen twijfel ik daar misschien weer aan… en dat is gewoon ok. God moves in mysterious ways and it’s complicated 😊… kom laten we een ijsje gaan eten!