Over kansen, potentieel, visie en zo...

Lieve mensen, 

Wat zie jij? Ik zag een jonge dame midden in de woestijn, op sandaaltjes begod, zonder rugzakske, geen drinken… absoluut niet geëquipeerd …

domme meid.  

Even later zag ik sereniteit, opportuniteiten, visie… ’t hing vooral af van die 24/7 kwetteraar in mijn hoofd. Mijn perspectief bepaalt

blijkbaar nogal veel… mijn oordeel dat daaruit volgt dus ook. 

Lang kijken naar deze foto deed me zakken, in mezelf, in mijn hart weliswaar. Ik voel het tegenwoordig écht, letterlijk, fysiek, mijn hart. Ik voel en hoor dat kloppen, in alle rust. Ik voel ook wanneer het signalen geeft. Vroeger was dat spreekwoordelijk ‘naar mijn hart luisteren’.

Tegenwoordig is dat heel levensecht, nog steeds soms bevreemdend hoor. 

Maar dus, dat luisteren naar mijn hart doet wel wat met een mens. Ik zie me ervoor kiezen om zomaar op de ochtend naar De kluis te trekken om daar een half uur te bidden, noem het mediteren als je wil. Dat doet me midden op de dag halt houden (die mand met was loopt niet weg heb ik gemerkt)om in te tunen op de buikpijn van mijn dochter (tijd van de maand haleluja)… ik zie energie in haar onderbuik stromen, schoonvegen, opladen. Ik ben erdoor verrast en stuur haar een sms ‘Hela, een half uurtje geleden heb ik iets gedaan voor jouw buikpijn… heb jij daar iets van gemerkt?’ Dochter zat op school dus ik verwachtte niet dadelijk antwoord, maar jawel, ze reageerde bijna onmiddellijk: ‘jaaaaaa, ik snapte al niet wat er gebeurde! En mijn leerkracht had het ook gezien dat ik me in de tweede helft van de les wél kon concentreren’ 

Waarom deel ik dit nu zo graag… omdat, lieve mensen, wij deze capaciteit allemààl hebben! En ik me er meer en meer van bewust ben dat ik hier wat meer gebruik van zou mogen maken. En dat ik er misschien ook wat meer mee naar buiten zou moeten treden, wat transparanter zijn. 

Want energetisch werk pas ik al jaren toe. Ook in de praktijk, tijdens sessies, wanneer ik voel dat er veel weerstand, pijn of verdriet zit. Dan richt ik mijn aandacht op een biddende manier… geen gevouwen handjes, geen lotushouding, geen gesloten oogjes… maar gewoon door diep aanwezig te zijn en te wensen, te vragen… ‘vraag en u zal gegeven worden’ …tja, we zijn nu eenmaal katholiek opgevoed, waarvoor dank 😊 

Maar terug naar die dame op haar sandaaltjes… in alle sereniteit ziet ze wat de mogelijkheden zijn… ‘Een visionair’ zouden we dat in

de Me Scan noemen. Die scan, daar heb ik eerder al over gesproken… wat blijft dat toch een mooi instrument… in alle eenvoud eerlijk kijken naar wat ik ben, wie ik ben, wie ik niet ben, waaraan ik vastklamp… dankbaarheid voor mijn talenten en mildheid naar mijn niet-kunnen … ik wens het iedereen toe. 

En dan zie ik me stappen zetten, ah ja, want ik ben zelf een ‘visionair realist’… die kijken wat de mogelijkheden zijn en die maken dat concreet… dan zie ik me dus stappen zetten naar organisaties, scholen om te kijken wat zo’n Me Scan en We Scan (voor een team) binnen de werking kan betekenen.  

Maar ik zie me ook koppels in de praktijk uitnodigen om zo’n Me Scan te doen om te kijken hoe ze elkaars gedrag beter kunnen kennen,

begrijpen, waarderen… en wel in die volgorde 😊 Maar ook hoe ze elkaars talenten kunnen aanspreken en elkaars valkuilen kunnen vergeven… ik zeg het je, daar komt wat moois uit!!! 

Ik kijk een laatste keer naar de dame in de woestijn en zie…rust, leegte, stilte… opdat het nieuwe kan ontstaan… 

Lieve mensen, nu het nieuwe schooljaar stillaan op volle snelheid draait, wens ik het je toe… de durf om stil te staan, leeg te worden

en het nieuwe toe te laten. 

Misschien ontmoet ik je wel eens in De Kluis, 

Van harte, Herlinde